Niewinni czarodzieje

Młody lekarz, Andrzej (Tadeusz Łomnicki) pracuje w klubie sportowym. Nie ma wygórowanych ambicji, marzy jedynie o domku i samochodzie. Chętnie nawiązuje przelotne związki z kobietami, jednak do uczuć nie przywiązuje większej wagi. Pewnego wieczoru udaje się do nocnego lokalu „Manekin”, gdzie poznaje piękną dziewczynę. Oboje spędzają noc w jego kawalerskim mieszkaniu. Niebawem rozpoczyna się między nimi swoista gra pozorów, póz i masek. Choć są sobą zafascynowani, pragną ukryć rodzące się uczucie. Cynizm i nonszalancja nie pozwalają im przyznać się do tęsknoty za miłością... Film Andrzeja Wajdy ukazuje typowe dla końca lat pięćdziesiątych postawy i zachowania młodzieży zafascynowanej filozofią egzystencjalizmu. Reżyser z ironią odnosi się do tych konwencji. Niepowtarzalny klimat obrazu tworzy muzyka Krzysztofa Komedy. Film Wajdy ma wymiar kameralny, z zachowaniem niemal klasycznej jedności miejsca, czasu i akcji. To historia przypadkowego spotkania młodego lekarza (Tadeusz Łomnicki) i dziewczyny (Krystyna Stypułkowska), którzy poznają się w piwnicy jazzowej i spędzają ze sobą noc. Akcja rozgrywa się głównie w czterech ścianach mieszkania, a tło społeczne zostaje ledwo zarysowane. Niewiele też dowiadujemy się o samych bohaterach, poza tym, że noszą imiona Pelagia i Bazyli. Młodzi ludzie przybierają wobec siebie maski obojętności, ukrywając pod nimi rodzące się uczucie. Prowadzą grę pozorów i zwodniczych gestów, ulegając przy tym coraz silniejszej wzajemnej fascynacji, której jednak w ramach konwencji gry - starają się oprzeć. A wszystko to zatopione w nostalgiczno - egzystencjalnym klimacie.