Ida

Polska. Rok 1962. Anna jest w nowicjacie, jako sierota umieszczona w klasztorze pod opieką zakonnic. Matka przełożona namawia ją, by przed święceniami odwiedziła swoją ciotkę, jedyną żyjącą krewną. Ciotka opowiada Annie o losach rodziny. Wyznaje, że Anna jest Źydówką. Decydują się pojechać do miejscowości, gdzie przed wojną mieszkali dziadkowie i rodzice Anny. W czasie wojny rodzina była przechowywana przez polskich sąsiadów, ale Wanda podejrzewa, że zostali przez niego zabici. W ich rodzinnym domu mieszka teraz syn sąsiada, Feliks. Wandzie udaje się wydobyć od niego informacje o ojcu. Kobiety odnajdują mężczyznę w szpitalu. Wanda przepytuje go, ale załamuje się przy pytaniu o małego chłopca, imieniem Tadzio. Anna domyśla się, że chodzi o chłopca ze zdjęcia i że jest on synem Wandy...