Balet: Płomień Paryża

Dziś dzieło Asafiewa i Wajnonena cenimy nie za to, że był to pierwszy balet sowiecki, który choć opowiadał o Rewolucji Francuskiej, miał nawiązywać do Rewolucji Październikowej, ale za mistrzowską dramaturgię, pełne wyrazu sceny zbiorowe i ekwilibrystyczne popisy taneczne. Nie musimy pamiętać, że balet został nawet uhonorowany Nagrodą Stalinowską… Historia miłości człowieka z ludu, Jerome’a do arystokratki Adeline jest pretekstem do pokazania dwóch skontrastowanych światów i pełnych rozmachu scen z arystokratycznego dworu i zbuntowanej ulicy. Balet do scenicznego życia przywrócił Aleksiej Ratmański, trochę łagodząc sowiecki wydźwięk dzieła, za to wykorzystując całą choreograficzną spuściznę pierwszego choreografa „Płomienia Paryża” – Wasilija Wajnonena. Dech zapiera szczególnie popisowe pas de deux pary głównych bohaterów, z upodobaniem wykonywane także na galach i konkursach baletowych, wymaga bowiem do tancerzy wyjątkowych umiejętności.