Recenzja: "Ze wszystkich sił"

We francuskim filmie „Ze wszystkich sił” pojawia się problem braku akceptacji i niepogodzenia z niepełnosprawnością dziecka, które ostatecznie zostaje zderzone z siłą rodzinnej miłości. Niestety w tym przypadku taka konfrontacja wypada blado. Wynika to z tego, że historia ojca, który ma żal do losu i do wszystkich wokół za to, że ma „nieidealnego” syna, jest słodka, naiwna, uproszczona (np. jego zmiana podejścia do niepełnosprawności syna) i do bólu przewidywalna. W dodatku takich opowieści było już wiele i to o niebo lepszych („Nietykalni”, „Chce się żyć”). Nie mniej film mówi o sprawach ważnych (m.in. o przełamywaniu swoich fizycznych i psychicznych ograniczeń), jednak widać, że reżyser nie miał pomysłu na to, co zrobić, aby jego opowieść wybiła się ponad przeciętność i szczerze poruszyła struny emocjonalne widzów. Oczywiście nie oznacza to, że film jest emocjonalną wydmuszką. Chodzi tylko o to, że ta ekranowa poprawność i wspomniana wcześniej przewidywalność sprawiają, że oglądając „Ze wszystkich sił” można być gdzieś obok tej historii, a nie w jej środku. Nawet, jeśli całość rozgrywa się w pięknych alpejskich krajobrazach, a kilka scen naprawdę robi wrażenie (np. ujęcie z lotu ptaka pokazujące start zawodów w Nicei – jako część triatlonu Ironman, w którym biorą udział bohaterowie). Jednak to nie wystarczy, by stworzyć film, który stanie się ważnym i powracającym głosem w dyskusji o tym, że niepełnosprawni czują i myślą jak pełnosprawni ludzie. A w wielu przypadkach oczekują nawet czegoś więcej, ponieważ chcą udowodnić sobie i innym, że myślenie stereotypami jest dla nich dużo bardziej krzywdzące, niż ich kalectwo.